...nie zdarzają się zbyt często. Takie chwile jak te, to nasze zwycięstwo!"
65 km w biegu, po górach. Było dużo strachu przed. Gigantyczna
satysfakcja po. Nic nie jest niemożliwe. Biegam. Po górach. Podziwiam
świat, ukochane Bieszczady. Odkrywam je na nowo. Wyglądają zupełnie
inaczej, dają inne możliwości. Pokonuję kolejne słabości, znów przesuwam
granice. To fascynujące - naprawdę mogę wszystko, wystarczy chcieć.
Słowa nabierają znaczenia, nie są już pustym sloganem. Naprawdę mogę
wszystko. Oddychać pełną piersią, biec ile sił w nogach a nawet biec,
kiedy tych sił już nie ma. Wszystkim kieruje moja głowa, mój wewnętrzny
wojownik. Brak tchu, serce wyskakuje, wiatr zatyka usta a jednak biegnę,
coraz szybciej i dalej. Nie czuję bólu, tylko wielką radość, łzy
szczęścia. I nie jestem w tym sama. Sama walczę, ale mam przy sobie
ludzi, którzy też są wariatami, też biegną, też mają swoich wojowników.
Uświadomiłam sobie też, że dzięki temu, że ciągle idę do przodu,
zmieniam się, staję się mocniejsza, otwierają się przede mną nowe
możliwości! Muszę trenować, żeby biegać po górach, bo to moja nowa
miłość. Kto wie, co będzie dalej? Na razie wiem, że moja dotychczasowa
praca umożliwiła mi przeżycie niesamowitych chwil, których jeszcze nie
umiem wyrazić słowami. I chcę walczyć dalej, żeby móc doświadczyć
więcej. Dla takich chwil się żyje, na takie chwile się czeka. Dziś
pierwszy dzień po, więc czuję się tak wzniośle. Całym sercem i duszą
jestem jeszcze w Bieszczadach, biegnąć po Połoninach... Takie chwile jak
te...
